هوسبازان وقتی زیبایی را می بینند دوستشان دارند
ولی عاشقان وقتی کسی را دوست داشته باشند زیبا می بینند
حافظ
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را
صائب تبریزی
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سر و دست و تن و پا را
هر آن کس چیز میبخشد ز مال خویش میبخشد
نه چون حافظ که میبخشد سمرقند و بخارا را
شهریار
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم تمام روح و اجزا را
هر آنکس چیز میبخشد مثال مرد میبخشد
نه چون صائب که میبخشد سر و دست و تن و پارا
سر و دست و تن و پا را به گور میبخشند
نه بر آن ترک شیرازی که برده جمله دلها را
دوباره بارش باران مرا به آتش زد
غروب شوم خیابان مرا به آتش زد
دوباره در غزلم واژه ها به خون غلطید
و دار تازه میدان مرا به آتش زد
دو رد پای غریبه به کوچه پیچیدند
سکوت مبهم دالان مرا به آتش زد
و از شبی که دلم را به نای نی دادم
نسیم سرد زمستان مرا به آتش زد
گدازه های دلم را به عشق می بخشم
چرا که غربت انسان مرا به آتش زد
ح.م.خوانساری
و من که رهگذردر صدای بارانم
همیشه قدر شما را درست میدانم
سپند و کندر و آتش چه قابلی دارد
بیا بیا که برایت غزل بسوزانم
کسانی بوده اند که میخواستند آزمایش را بیازمایند! اما من از دادرسی دیگران بیزارم در آن طلا که محک طلب کند شک است.شک چیزی به جای نمیگذارد....
مهر آن متاعی نیست که بشود آزمودو پس از آن ضربه آزمایش به حقارت آلوده اش نسازد.
عشق جمع اعداد و ارقام نیست تا بتوان آنرا به آزمایش گذاشت یا باز آنها را نوشت و باز آنها را جمع کرد.
آنچه من میشنیدم آنچه میگفتند نبود!!!!!!!!!!!!!!
باید قبول کرد که رفتی!
خدای من!!!!!!!!!!
رفتم که پشت خاطره هایت ک پل شوم
حالا شب عروسیتان مست میکنم تا بحتتان ببرد از خنده های من
آقا مبارک است:چه داماد خوشگلی.
خانم مبارک است(به طعنه نوای من)
این خانه از همیشه خراب است هنوز
این سرنوشت بود نوشتند پای من؟!
سیگار را دوباره سر و ته دوباره اه....
تلخش رسید تا ته چشمهای من
از کوچه های شهر تا پشت خانه ات
یک مرد دفن شد کم کم در انتهای من
غربت دیرینه ام را با تو قسمت میکنم
تا ابد با درد و رنج خویش خلوت میکنم
رفتی و با رفتنت شهر دلم ویرانه شد
من بر این ویرانه ها احساس غربت میکنم
چشم هایم خسته اند از بارش باران اشک
من به جای خالی چشمانت عادت میکنم
یادگارت قاب عکس خالی از لبخند توست
شب به شب با یاد تو تا صبح خلوت میکنم
هر چه رااز گفتنی ها بود گفتم مهربان
با تو دیگر نیست عرضی رفع زحمت میکنم
بعدا معلم ضربدر زد گوشه لیست
اعلام شد هر کس بگیرد نمره ۲۰
از برف شبهای زمستانی بپرسد
موضوع درس مردمان چیست
آقا معلم خیره شد در چشمهایم
پرسید :پشت چشمهای خلوتت کیست؟
گفتم اجازه آقا؟
شاید خیابانی با یک تابلو ایست !
آقا معلم در خیابان راه میرفت
حالا کسی در چشمهای خلوتم نیست!!
**************
خوب بچه ها دفترچه هاتان را ببندید دیگر برای این زمستان برف کافیست
ما مثل صراط عشق دیوار شدیم
مانند خودت پوچ و ولنگار شدیم
حق گرم شمارش غلطهایش بود
ما نیز به اشتباه تکرار شدیم
ما مثل صراط عشق دیوار شدیم
مانند خودت پوچ و ولنگار شدیم
حق گرم شمارش غلطهایش بود
ما نیز به اشتباه تکرار شدیم