گل و بلبل

بلبلی با گل خود نجوا کرد

با طبیب از تب دل شکوی کرد

گل شد از باده ء مغروری مست

که دل مرغ چمن شیدا کرد

رفت و با باد سحرگاهی گفت

باد هم رفت و حکایتها کرد

الغرض راز غم عاشق را

برملا آن گل بی پروا کرد

برسد جان به لبت گر ای دوست

نتوان پیش کسی لب وا کرد!!!!